Het plan was getweeën een paar dagen naar Parijs te gaan. Lekker even iets ánders. Het NOS journaal liet echter een Parijs zien voor ‘gele hesjes fans’, niet echt de bedoeling. Dus weken wij uit naar Duitsland, de Moezelstreek om precies te zijn.
Een eerste stop in Maastricht bleek een goede keuze, alhoewel…. . Ons hotel, ‘Le Theatre’ (aanrader) aan het Vrijthof was het episch centrum van bedrijvigheid, de grote kermis werd daar opgebouwd. Altijd leuk naar hardwerkende mensen kijken en toch week dat iets af van onze verwachting om onderdeel te zijn van het flanerende chique van de Limburgse hoofdstad. Met redelijk, in ieder geval droog weer, is het al snel gezellig in zo’n stad en wij streken neer op een terrasje, een aanrader van vrienden, om eens culinair verwend te worden. De naam laat ik maar even achterwege, smaken verschillen tenslotte.
De volgende, helaas druilerige dag, bracht ons naar onze stek direct aan de Moezel. Het Hotel ‘Post’, de meeste hotels dragen die naam, was een schot in de roos. Oud, scheef, dik onder de lagen verf, schoon en voldeed volkomen aan onze verwachting. Een balkonnetje bood uitzicht op nagenoeg de hele streek, inclusief de bijzondere steile druif dragende hellingen. Met mijn hoogtevrees bleek het balkonnetje nét iets te veel van het goede, zéker nadat ik enkele scheurtjes ontdekte in het vloertje, je fantasie gaat dan al snel met je aan de haal. De rest, niets dan lof.
Een hapje eten bleek een uitdaging, de Moezel is deze periode nog in winterslaap, nagenoeg alles is gewoon op slot. Wees voorzichtig met wat je wenst, wij wilden rust wij kregen rust. Een aan ons hotel grenzend hotel/restaurant bleek nog wel de nodige schnitzels in voorraad te hebben. Uitermate smakelijk, zonder meer. En een onderscheidende locatie, de eigenaar bleek een verzamelaar van theepotten! Ik telde er 481! Als je van theepotten houdt, is het een ’must’ om gezien te hebben.
De dagen erna hebben wij ons uitermate vermaakt met wat obligate wandelingen door o.a. Koblenz, het ‘Dreieck’, waar de Moezel de Rijn omarmt, met z’n indrukwekkende en deprimerende kunstwerk van Keizer Willem 1, om uiteindelijk in een dorpje te belanden, even verkeerd gereden, wat niet alleen klein en liefelijk bleek te zijn, het was ook de plek waar een van de beroemde Riesling wijnen vandaan komt. Op het terrasje, het enige van het dorpje, tussen de ruwe bolsters blanke Duitse pitten die ‘einde werkdag’ aan het vieren waren, konden wij onze dagen rustig overdenken, met ieder een eigen klein karafje Moezel Goud.
Samengevat, ‘verwachtingsmanagement’ is een groot goed, ons Moezel avontuur is een warme herinnering geworden.
Tot mijn volgende bijdrage,
Constant Lamp
